Commedia dell'arte
.png)
Skacząca Księżniczka
Historia komedii dell'arte sięga Włoch w XVI wieku i jest uważana za jedną z pierwszych form teatru profesjonalnego. Komedia dell'arte była formą improwizowanego teatru, w którym aktorzy korzystali z ustalonych postaci, ale samą akcję i dialogi tworzyli na podstawie ogólnego zarysu fabuły. Główne postacie były charakterystyczne, posługując się specyficznym gestem, ruchem, kostiumem i maską, co ułatwiało publiczności rozpoznawanie ich ról.
Najważniejszymi postaciami komedii dell'arte były:
-
Arlecchino (Harlequin): Ubogi służący, charakteryzujący się ubraniem w kratę i noszący maskę z wyłupionymi oczami. Był znany ze swojej sprytnej natury i żądzy jedzenia.
-
Pierrot - (Piotruś) smutna komediowa postać w białym kostiumie z dużymi czarnymi guzikami i pobielaną twarzą, grała służącego od XIX w. główna postać pantomimy francuskiej rozsławiony przez romantyków zdobył świat i popularność; w późniejszych wykonaniach stał się sentymentalnym kochankiem, przywoływanym w dziełach poetów, kompozytorów, malarzy.
-
Brighella: Figura przebiegłego służącego, często przedstawianego jako żołnierz lub sługa. Brighella był chciwy, bezwzględny i mógł być zarówno sojusznikiem, jak i przeciwnikiem innych postaci.
-
Pantalone: Stary, zamożny kupiec, często przedstawiany jako stary mężczyzna w czerwonym płaszczu, z długim nosem. Pantalone był często pośmiewiskiem z powodu swojej starości i żądzy kobiet.
-
Dottore (Doktor): Postać wykształcona, ale często głupia, reprezentująca świat nauki. Jego nazwa oznacza doktora, ale czasami jest on przedstawiany jako niewłaściwie kompetentny.
-
Columbina: Służąca lub dziewczyna, często ukochana Arlecchina. Była sprytna i często uczestniczyła w intrygach.
-
Capitano: Żołnierz lub dowódca wojskowy, który był zarówno straszny, jak i żałosny. Jego charakterystyczną cechą była nadmierna pewność siebie.
Komedia dell'arte rozwijała się jako teatr popularny, przyciągając zarówno klasy wyższe, jak i niższe społeczeństwo. Aktorzy komedii dell'arte podróżowali po różnych regionach, a ich przedstawienia często były improwizowane, oparte na schematach fabularnych. Mimo że niektóre elementy były ustandaryzowane, duża część przedstawienia zależała od umiejętności aktorów improwizacyjnych.
